LECTURE by DR. JONAS TÖGEL, German psychologist, American studies scholar, propaganda researcher, and bestselling author. He works as a research associate at the Institute of Psychology at the University of Regensburg. His motivation is to help people recognize, understand, and neutralize manipulation in everyday life and propaganda. In doing so, he is committed to strengthening his audience’s resilience so that one can remain peaceful, positive, and able to act even in difficult times. Website: Dr. Jonas Tögel
Part 1: NATO vs. Russia – Understanding Geostrategy (subtitles available) Published: October 5, 2025
Part 2. Going to war with geostrategy? Published: October 8, 2025
In case RT is blocked in your country: try a VPN connection
For understandable reasons, Russian President Vladimir Putin delivers his most important messages in Russian, with speakers of other languages relying on translations to hear his thoughts. RT has used modern algorithmic technologies to have the statesman’s messages delivered in English.
The ‘Putin Speaks’ project draws on his keynote addresses from three broad periods. The first covers his early years in power, when Putin was seeking closer relations with the West, which he described as a partner against common threats such as terrorism. This ended with his 2007 speech at the International Security Conference in Munich, where he laid out Moscow’s grievances with Western unilateralism.
The ‘cold peace’ period lasted until 2014, when the US and its allies openly supported an armed coup in Kiev and promoted a new anti-Russian government. Nowadays, Moscow is calling for the toppling of Western hegemony and has allied with key nations of the ‘Global South’ to usher in a new age of multipolarity, which it believes will be more just and stable than the previous US-dominated arrangement.
Hear what Putin said over the years about Russian concerns, demands, and aspirations – directly from his mouth. This time in English.
Post updated: October 9, 2024 (scroll down to video)
The outcome of the American election won’t change anything, because the course is already set
Published: October 5, 2024 In: RT By: Andrey Sushentsov, program director at the Valdai Club.
The American presidential campaign of 2024 has been marked by a series of unprecedented events. These include lawsuits against one candidate and relatives of the sitting president, assassination attempts against Donald Trump and, finally, the unprecedented situation of Joe Biden being forced out of the race by his own party. All of this has made the election marathon an extraordinary event.
Meanwhile, domestic politics in the US is spilling over into the rest of the world, and it’s helping fuel the growing dissatisfaction of the countries representing the world’s majority with the intense attempts by Washington to maintain its leadership. But we should not read too much into the vote, because the policy of seeking to preserve American dominance remains the main strategy of both candidates.
The neoconservative group remains quite prominent in the ruling Democratic Party, whose members’ worldview is built around the idea of power as the only tool for maintaining US leadership. This position doesn’t depend on personal attitudes and beliefs, but is derived from the status they occupy in the political mechanism. The then Senator Biden, for example, once proposed a large number of constructive initiatives in Congress. Among other things, he opposed NATO membership for the Baltic states, to the point where his party colleagues accused him of being too peace-loving in his foreign policy.
Once in the White House, however, Biden strictly followed the usual American logic of global leadership. The defense budget under his administration broke all records of recent decades. The consistency of US foreign policy practice in terms of deterrence strategy towards geopolitical rivals allows us to assert that the structural confrontation with Russia and China will continue regardless of the outcome of the election. The dynamics of this confrontation – in Ukraine and around Taiwan – will be determined by the military budget, a draft of which has already been developed and will be approved before the inauguration of his successor.
Against the backdrop of the election campaign, it is particularly interesting to see how much sharper the rhetoric has become and how it has been filled with catchy, ‘workable’ initiatives. Former Secretary of State Michael Pompeo’s plan for a “forced peace” in Ukraine, which proposes, among other things, that Kiev be brought into NATO on an accelerated basis “so that European allies will bear the burden of its defense,” has been well received. The result of such a scenario would be a direct military conflict between NATO and Russia, so it is unlikely. Such statements, which do not demonstrate a systemic understanding of the situation, need not in principle be long-term in nature. Their function is to mobilize hawks in the establishment, and among the electorate, to show that a forced escalation of the conflict is one possible scenario. It should be noted that as secretary of state, Pompeo established himself as a man prone to making high-profile statements that didn’t culminate in large-scale actions. Nevertheless, his quote is worth considering in the context of the fact that there is no political force in the US that would see the outcome of the Ukraine crisis as an opportunity for reconciliation with Russia.
On the one hand, a continuation will allow Washington to mobilize European NATO members to increase defense spending to a new target of 3% of GDP. In essence, this means more purchases of American weapons by Western Europeans and thus support for the US military-industrial complex. On the other hand, active support for Ukraine allows Russia to be drawn deeper and deeper into an expensive military campaign, thus solving the problem of deterrence without direct confrontation.
The collision of interests between Washington and Kiev is noteworthy here. The Ukrainian government, well aware that its own resources have been exhausted, is feverishly trying to cling to any chance of remaining at the top of the Western coalition’s priorities, and often – as in Kursk – acts rather opportunistically. By offering the West a visible military success, Kiev hoped to force it to become directly involved in the conflict. The Americans see this impulse from Ukraine, but are not interested in such a scenario.
Washington needs Ukraine as a proxy that it can use for as long as possible. The country’s usefulness as an instrument of US foreign policy suggests that the US-Russian crisis will be protracted. At the same time, the upward trajectory of the American defense budget will not change, regardless of the outcome of the election. Thus, Russian foreign policy and military planning is based on maintaining the present military conditions and continuing the strategic rivalry with the US, regardless of who the next American president is.
This article was first published by Valdai Discussion Club, translated and edited by the RT team.
Dr. Sushentsov is a Russian political scientist and foreign relations expert specializing in the American studies. In 2005, he graduated from Moscow State University’s Faculty of History with honors. In 2010, he was a full-time postgraduate student at MGIMO, where he defended a thesis on the topic “US political strategy in international conflicts in the 2000s (evidence from the situation in Afghanistan and Iraq” (2011).
On October 9, 2024, the following video was published by Prof. Pascal Lottaz. The content confirms the content of the article above.
EU Parliament Member EXPOSES Brussel’s Madness | Michael von der Schulenburg – The EU is quite aware about the dramatic situation in the Ukraine War but still, they are pushing on with ever more talk about continuing the war “as long as it takes”. Michael von der Schulenburg, one of the EU parliament’s new German members, talks with Fritz Edlinger about how Europe has isolated itself and drove its own foreign policy into a corner from which it now has no place to escape.
Update: Februari 11, 2024 (Aanvullende informatie)
Op 17 juli 2014 was ik vanuit Noorwegen op bezoek in Nederland, en logeerde in het Ibis hotel in Leiden. Ik keek vanaf de vijfde etage op het station rechts, en de Universiteit van Leiden, recht tegenover. De andere dag hingen de vlaggen bij de universiteit halfstok. Het was daarom dat ik inlogde op mijn laptop: wat was er aan de hand? De verhalen in het nieuws waren gruwelijk. Woorden van ooggetuigen, die in Hrabove, Donetsk oblast, Oekraïne, woonden, zeiden genoeg. “Mensen kwamen uit de lucht vallen.”
WIKIPEDIA 2014, 2023
2014
De gegevens van de vlucht, zoals die destijds, toen ik die memorial foto plaatste in Flickr, in Wikipedia werden weergegeven (zie ook de informatie onder de foto op Flickr), DUS IN 2014:
Op 17 juli 2014 om 12.14 uur (CEST) vertrok de Boeing 777 vanaf luchthaven Schiphol voor een lijnvlucht naar Kuala Lumpur International Airport. Even na 14.00 uur (CEST) steeg het vliegtuig bij het binnengaan van het Oekraïense luchtruim van 31 000 voet (9450 meter) naar 33 000 voet (10 060 meter). Het luchtruim boven Oekraïne was gesloten tot 32 000 voet (9750 meter), maar was daarboven opengesteld.
Het vliegtuig verdween omstreeks 15.18 uur (CEST) ten oosten van de Oekraïense stad Donetsk van de radar, op 50 kilometer van de Russische grens. Op dat moment volgde het een noordelijker route dan in de dagen daarvoor. De reden van de afwijkende route over de conflictzone zou een significante storm kunnen zijn geweest op de oorspronkelijk geplande route.
De brokstukken van het toestel bleken verspreid te liggen over een oppervlakte van 35 vierkante kilometer. De staart lag op 10 kilometer afstand van andere brokstukken, een aanwijzing dat het vliegtuig op grote hoogte uit elkaar is gespat.
Opmerking:Er werd in 2014 geschreven over een “conflictzone“, en over een storm. Die storm zou de reden zijn om hoger te gaan vliegen—dus niet de “conflictzone”—, naar 33.000 voet. In de versie van 2023 wordt niet meer geschreven over een “conflictzone” maar dat op dat moment rondom Donetsk de Russisch-Oekraïense oorlog gaande was. En: het was een vaste lijnvlucht. Ook dat werd niet vermeld in de 2014 versie. Het woord conflictgebied is dus terecht gewijzigd. Over de storm wordt niets meer geschreven. Waarom niet, vraag ik me af. Of was dat een verzinsel om aan te geven dat er rekening werd gehouden met de oorlog daar beneden en omdat men dacht dat hoger vliegen veiliger was? Kyiv en USA wisten van de BUK raketten. Die in Rusland gemaakte BUK raketten waren al ver voor 2014 in Oekraïne[informatie Bellingcat artikel 1, artikel 2]. BUK raketten reiken tot zelfs die 33.000 voet. Meer in “Vragen over aansprakelijkheid”, vraag 1 en 2.
2023
Malaysia Airlines-vlucht 17 (ook wel MH17, onder code sharing met KLM ook aangeduid als KL4103) was een vaste lijndienst in de burgerluchtvaart vanaf Amsterdam (luchthaven Schiphol) naar Kuala Lumpur. Op 17 juli 2014 stortte een Boeing 777-200ER van Malaysia Airlines met vluchtnummer MH17 neer bij het Oost-Oekraïense dorp Hrabove in de oblast Donetsk, nadat het toestel geraakt was door een Russische luchtdoelraket. Rondom Donetsk was op dat moment de Russisch-Oekraïense Oorlog gaande. Aan boord waren 298 mensen: 283 passagiers en vijftien bemanningsleden. 196 inzittenden hadden de Nederlandse nationaliteit en vier de Belgische nationaliteit. Er waren geen overlevenden. Wikipedia.
Opmerking: Er wordt geschreven over een Russische luchtdoelraket. Er wordt niet bij geschreven dat er al ver voor 2014 Russische BUK raketten in Oekraïne waren (informatie Bellingcat artikel 1, artikel 2), dus de luchtdoelraketten waarover geschreven is. Die luchtdoelraketten waren daar niet naartoe gesmokkeld, kwamen uit het toen nog bevriende Rusland en zijn in 2014 in Donetsk door Oekraïense separatisten afgevuurd, maar dat kunnen ook niet-separatisten, dus Kyiv militanten geweest zijn. De pro-Russische gezinde separatisten hadden zich afgescheiden van Kyiv, nadat in februari 2014, dus vijf maanden eerder, de pro-Russische regering daar omver geworpen was, en vervangen door een pro-Amerikaanse regering. Die “overthrow” was gepland. Er zijn bewijzen van door een inmiddels wereldwijd bekend geworden telefoongesprek tussen hooggeplaatste Amerikanen. Zie daarvoor: Transcript van een interview met Jeffrey Sachs, PDF, blz. 15, zie ook: video, zie ook: “De negende verjaardag van de oorlog in Oekraïne”, PDF, blz. 2. Een fragment:
“De Amerikaanse filmregisseur Oliver Stone helpt ons de betrokkenheid van de VS bij de staatsgreep te begrijpen in zijn documentaire uit 2016, Ukraine on Fire. Ik dring er bij alle mensen op aan om ernaar te kijken en te leren hoe een Amerikaanse regimeveranderingsoperatie eruit ziet. Ik dring er ook bij alle mensen op aan om de krachtige academische studies te lezen van prof. Ivan Katchanovski van de Universiteit van Ottawa (bijvoorbeeld hier en hier), die moeizaam al het bewijsmateriaal van de Maidan heeft beoordeeld en ontdekte dat het meeste geweld en moord niet afkomstig van Janoekovitsj’ security detail zoals beweerd wordt, maar van de leiders van de staatsgreep zelf, die op de menigte schoten, waarbij zowel politieagenten als demonstranten om het leven kwamen.”
Opmerking:Het gaat er dus niet zozeer over wie die BUK afgeschoten hebben, maar wie er aansprakelijk waren voor de veiligheid van de MH17, dat vloog in het luchtruim boven het oorlogsgebied.
VRAGEN OVER AANSPRAKELIJKHEID
Vraag 1: Waarom heeft destijds, in 2014, de nieuwe, pro-Amerikaanse Oekraïense regering Nederland, een bevriende natie dus, want pro-Amerikaans, niet gewaarschuwd, voor het extreme gevaar betreffende het vliegen over een oorlogsgebied, Donetsk, waarbinnen door zowel Oekraïne als Oekraïens-Russische gezinde separatisten buks werden gebruikt?
Vraag 2: Wie is/zijn er op de eerste plaats aansprakelijk voor het neerhalen van de MH17? Er heeft kennelijk—en men kan stellen dat dit hoogst merkwaardig dan wel gevaarlijk slordig is—geen briefing plaats gevonden vanuit Oekraïne met de landen daarbuiten, EU, en dus ook niet met Nederland, anders had deze ramp nooit plaats gevonden. Men mag er met stelligheid van uitgaan dat het gevaar voor een vliegtuigramp in Kyiv bekend was, temeer omdat het land geïnformeerd, gesteund en gecoacht werd -en wordt- door USA. USA heeft overal controle over, heeft informanten en supervisors. Het is dus vanzelfsprekend dat de Oekraïense regering volledig op de hoogte was van de oorlog in Donetsk en van reële en levensbedreigende gevaren betreffende het vliegverkeer in het luchtruim boven Donetsk. Wanneer wordt men zich in Europa, in Nederland, bewust van de aansprakelijkheid, van de onvergeeflijke nalatigheid van Oekraïne en USA in deze? Is het achterhouden van informatie, het nalaten van waarschuwingen, met een dergelijke ramp als gevolg, aan te rekenen als een oorlogsmisdaad, in dit geval gepleegd door USA en Oekraïne?
MET DE VINGER WIJZEN NAAR RUSLAND
Wanneer de feiten bij elkaar opgeteld zijn, en het door logisch denken, analyseren en common sense duidelijk is dat zowel de pro-Amerikaanse regering in Kyiv als USA wisten van de oorlog in het gebied waar de MH17 overheen vloog, en ook de ruimte erboven oorlogsgebied was, dan is er slechts één conclusie mogelijk: dat dus zowel Oekraïne als USA aansprakelijk zijn voor het neerhalen van de MH17.
Het vingerwijzen naar Rusland is een kinderachtige manier om te proberen de zaak te verdoezelen. USA heeft letterlijk alles uit de kast getrokken om zaken in de doofpot te laten verdwijnen, verwarring te scheppen, waarheid te elimineren, en te liegen alsof het gedrukt staat. Ik ben geen Russische trol, ik ben waarheidszoeker. Alleen door waarheid kan er ooit vrede komen.
Video: De met de vinger naar Rusland wijzende Chris Cuomo van CNN in discussie met Peter Lavelle, presentator van Russia Today. Lokatie Cuomo: Schiphol, Amsterdam, Nederland, waar het vliegtuig vertrok op 17 juli, 2014. De video is gepubliceerd op 23 juli 2014.
Sustainable Politics 